Είναι λίγο φαλακρός και γυαλάκιας, χάνεται μέσα στο πλήθος. Δεν ντύνεται περίεργα, δε φέρεται περίεργα, δεν κάνει τίποτα για να τραβήξει την προσοχή. Ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους θα λέγαμε, αξιοπρεπής, περιποιημένος, δημοκρατικός. Κι όμως ο Joaquin Lavado είναι ένας τρομοκράτης. Κι απ’τους πιο επικίνδυνους κι αμείλικτους, μόνο που δε χρησιμοποιεί θορυβώδη όπλα, του αρκεί ένα σιωπηλό μολύβι.
Το όνομα με το οποίο τον ξέρουν συνήθως είναι το Quino. Γεννήθηκε το 1932 από ανδαλουσιανούς μετανάστες στην Μεντόζα της Αργεντινής. Ήταν τριών χρόνων όταν ένα βράδυ οι γονείς του πήγαν σινεμά και τον άφησαν μαζί με τα δύο έμπιστα αδέλφια του σ’έναν θείο απ’την πλευρά της μάνας του, τον Joaquin Tejon που ήταν επαγγελματίας σχεδιαστής διαφημίσεων. Ο θείος βάλθηκε να σχεδιάζει διάφορα για να διασκεδάσει τα ανήψια του. Κι ο μικρός Joaquin εντυπωσιάστηκε φοβερά από την τέχνη του μεγάλου –τουλάχιστον όσον αφορά την ηλικία, τα υπόλοιπα τα αγνοούμε- Joaquin. Κάτι μαγικό, μία ανήκουστη δυνατότητα φυγής απ’την κατωτερότητα της παιδικής ηλικίας, τον οπλίζει με θάρρος παρά τη φυσική ντροπαλοσύνη του. Αποφασίζει ν’ακολουθήσει το επάγγελμα του θείου του και διαλέγει το ίδιο υποκοριστικό, Quino.
Άλλη μια απόφαση πήρε ο Quino παρατώντας τη σχολή καλών τεχνών της Μεντόζα γιατί μετά από δύο χρόνια σπουδών είχε βαρεθεί να σχεδιάζει γύψινα αγάλματα και αμφορείς. Αυτός ήθελε να σχεδιάζει άλλα πράγματα, τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον τρόπο του να βλέπει τον κόσμο, τον τρόπο του να αντιδρά απέναντι στον κόσμο.
Η αρχή ήταν δύσκολη. Συνέχισε τα ταξίδια Μεντόζα – Μπουένος Άιρες με την πρώτη θανατηφόρα πραμάτεια του. Έψαξε για δουλειά σε πολλές εφημερίδες, και τη στιγμή που ήταν έτοιμος να τα παρατήσει έγινε δεκτός από την εβδομαδιαία εφημερίδα Esto es.
Ο Quino πέτυχε να ξεχωρίσει, κυρίως με τα σκίτσα του χωρίς λόγια. Η εξαιρετική ντροπαλότητά του τον βοηθούσε να φορτώνει το νόημά του με μια βουβή ευστοχία. Η έκρηξη δεν είχε ανάγκη από λόγια για να είναι εκκωφαντική.
Το 1963 δημοσίευσε την πρώτη συλλογή σκίτσων του και της έδωσε το όνομα Mundo Quino. Την ίδια χρονιά μια διαφημιστική εταιρεία του ζήτησε ένα κωμικό στριπ, σαν αυτά που ήταν δημοφιλή στην Β. Αμερική. Δηλαδή με ήρωα μια μέση οικογένεια μέτριας οικονομικής κατάστασης, με μερικά παιδιά. Όλοι καταναλωτές, εννοείτε, γιατί το strip θα χρησιμοποιείτο σαν διαφήμιση για κάτι ηλεκτρικά είδη. Ο Quino το σχεδίασε όπως είχε σχεδιάσει τόσα άλλα πράγματα για να ζήσει. Οι πελάτες δεν εγκρίνανε την πρόταση της εταιρείας και η εταιρεία έβαλε το strip στο αρχείο της.
Ωστόσο, στον Quino καρφώθηκε η εικόνα της μικρής με το πυκνό μαύρο μαλλί και το φιόγκο στη κορφή, με τον υπάλληλο πατέρα, τη νοικοκυρά μάνα και τη μεγάλη λεκτική επιθετικότητα. Της Μαφάλντα. Έτσι, όταν το εβδομαδιαίο Primera Plana ενδιαφέρθηκε για σταθερή συνεργασία μαζί του, ο Quino σκέφτηκε τη Μαφάλντα. Η πρώτη της εμφάνιση έγινε το 1964 και ήταν θρίαμβος. Προς το τέλος του 1975 η Μαφάλντα είχε πουλήσει ήδη 5.000.000 άλμπουμ παγκοσμίως και το στριπ περιλαμβανόταν σε 60 εφημερίδες 30 χωρών.
Η δημιουργικότητα όμως του Κίνο δεν έχει ως αρχή και τέλος τη Mafalda. Γι’αυτό το λόγο αναρτώ και το συγκεκριμένο post. Όλα αυτά τα χρόνια έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα εξαιρετικά στριπάκια. Ορισμένα από αυτά βρίσκουμε και στο ένθετο περιοδικό "9" της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, ενώ παλαιότερα οι εκδόσεις Ars Longa/Παρα Πέντε κυκλοφόρησαν τρία (απ’όσο γνωρίζω) άλμπουμ τα οποία είναι πλέον αρκετά δυσεύρετα. Πρόκειται για τα "Καλή όρεξη" (1983), "Κινολογίες" (1987) και "Σκληρός που είναι ο έρωτας" (1988).
Το μεγαλύτερο μέρος του παραπάνω κειμένου προέρχεται από το άλμπουμ "Καλή όρεξη", και αποτελεί μετάφραση της Λίλης Ιωννίδη από το προλογικό σημείωμα του Oreste del Buono για ένα άλμπουμ του Κίνο στα ιταλικά.
Αγορές - Πωλήσεις, Βιβλία - Περιοδικά σε Ελλάδα, Νότια Προάστεια, Νέα Σμύρνη. Ημερομηνία Μάρτιος 7
